گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش
