ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
چشمهایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت