تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت