سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من