جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست