ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
حق میشود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی