پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
سکوت سرمه‌ای سد می‌کند راه صدایم را
بخوان از چشم‌هایم قطره‌قطره حرف‌هایم را
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
خدایا، تمام مرا می‌برند
کجا می‌برندم، کجا می‌برند؟
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
