ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
