گواهی میدهد انجیل هم آیات قرآن را
نمیفهمم تقلای مسیحیهای نجران را
میان باطل و حق، باز هم مجادله شد
گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیمشبی دفع صد بلا بکند
زآن یار دلنوازم شُکریست با شکایت
گر نکتهدان عشقی، بشنو تو این حکایت
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربهدریها پناهگاه ندارم
مژده، ای دل که مسیحا نفسی میآید
که ز انفاس خوشش بوی کسی میآید
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخور
هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک
گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینهدار طلعت اوست...
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت!
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
الا یا ایُّها السّاقی اَدِر کأساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایۀ آن سرو روان ما را بس