امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
بلبل چو یاد می‌کند از آشیانه‌اش
خون می‌چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش
ساز غم گر ترانهای می‌داشت
آتش دل، زبانهای می‌داشت
