آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ