ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
