بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق می‌کند آخر، که چند سالش بود
