ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
