آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
