چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
