ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
