می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
