بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهرۀ تو خندان است
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
