حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
