ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
