ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است