به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است
