دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت