آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند
چو موج از سفر ماهتاب می‌آید
از آب و آینه و آفتاب می‌آید
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
