غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
