وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
