تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست