ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد