پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
