بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود