تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
