مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
هرکه با پاک‌دلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
ای که عمری‌ست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهی‌ست
