ما بیتو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت