ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
