حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
