جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
