چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفته‌ایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفته‌ایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
