قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت