سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیده‌ایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیده‌ایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
