خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا