شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
