آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
