وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
ز هرچه بر سر من میرود چه تدبیرم
که در کمند قضا پایبند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچهای نبود و نباشد بِه از دعا