تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
