روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد