ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
برخاستم از خواب اما باورم نیست
هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! هم‌سنگرم! نیست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوان‌های تو را در شب عید آوردند
