میگوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینهای دیگر
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی