سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
