با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...